Na to wydanie użytkownicy Gaima czekali od grudnia 2005. Po siedmiu wydaniach beta, kilku zmianach wyglądu interfejsu użytkownika i zmianie nazwy, Pidgin 2.0 w końcu został wydany! To wydanie jest sporym skokiem w porównaniu z wersją 1.5, jednak jest dużym rozczarowaniem to, że nie ma w nim możliwości komunikacji głosowej przez sieci, które taką funkcję udostępniają.

Niniejszy tekst jest tłumaczeniem artykułu „Gaim, er, Pidgin, finally hits 2.0”, z serwisu linux.com

Pidgin jest dostępny w postaci binarnej dla systemów Fedora Core i Windows (oraz dla Ubuntu, przez download.ubuntu.pl – przyp. tłum). Istnieje też możliwość pobrania źródeł programu. Na stronie domowej projektu jest wyjaśnione, dlaczego deweloperzy Pidgina zdecydowali wydać binarne paczki dla pewnych systemów, a dla innych nie.

Zdecydowałem się na instalację Pidgina na Ubuntu 7.04 („Feisty Fawn”), więc pobrałem źródła ze strony, upewniłem się, że mam spełnione wszystkie zależności potrzebne do zbudowania programu, przez wydanie komendy:

sudo apt-get build-dep gaim

Wykonałem standardowe:

./configure
make
sudo make install

Pidgin skompilował się bez żadnych problemów.

Przed uruchomieniem komunikatora, zgodnie z tym, co radzą twórcy programu, zrobiłem kopię zapasową katalogu, zawierającego moje logi i ustawienia (~/.gaim). Pidgin zaimportował ustawienia bez problemu. Wszystkie logi z poprzednich rozmów i ustawienia programu zostały skopiowane do katalogu ~/.purple, nazwanego tak po bibliotece – libpurple, na której opiera się Pidgin.

Wygląd aplikacji uległ znacznej zmianie. Jest on podobny do Gaimów z serii 2.0 beta, ale zawiera nowy zestaw ikonek i emotikonek, a także nową ikonę aplikacji – purpurowego ptaszka z dymkiem komiksowym. Niezwykłe jest to, że nie używa on tej ikony w tacce systemowej (tray), ale za to ma dymek rozmowy i ikonę określającą status komunikatora. Zatem, do oznaczenia statusu 'dostępny’, Pidgin używa zielonego przycisku i dymka rozmowy, natomiast dymek komiksowy i, jak przypuszczam, ikona zegarka, oznacza status 'zaraz wracam’. Stary zestaw ikon, cóż wyglądał nieelegancko, natomiast nowy jest przejrzysty i nowoczesny.

Zgodnie z tym, co jest napisane na stronie domowej projektu, Pidgin obsługuje 14 protokołów: AIM, Bonjour, Gadu-Gadu, Groupwise, ICQ, IRC, MSN, QQ, SILC, SIMPLE, Sametime, XMPP (Jabber), Yahoo!, oraz Zephyr. Innymi słowy, Pidgin obsługuje wszystkie popularne protokoły do komunikacji bezpośredniej i kilka mniej popularnych, poza tym używanym przez klienta IM MySpace. To może ulec zmianie, ponieważ zaimplementowanie tego protokołu jest jednym z projektów na tegoroczne Google Summer of Code (SoC) dla projektu Pidgin.

Nie posiadam konta dla wszystkich protokołów obsługiwanych przez Pidgina, ale przetestowałem Jabbera, AIM, Yahoo!, oraz IRCa. Rozmowy tekstowe działają pięknie z wszystkimi usługami, które sprawdziłem (Gadu-Gadu też działa dobrze – przyp. tłum). Kilkoro z moich znajomych posiada mikrofony i kamery internetowe i używa usług takich, jak Yahoo! Messanger, czy Google Talk, które obsługują rozmowy głosowe i wideo. Niestety, Pidgin obsługuje tylko komunikację tekstową dla tych usług, więc jestem zmuszony do prowadzenia wyłącznie rozmów tekstowych (albo używania natywnych klientów dla Windows, lub Mac OS X, co wcale mi nie odpowiada).

Jeśli masz zarejestrowanych wiele kont w Pidginie, możesz wybrać, aby posiadały one ten sam status przy połączeniu – dostępny, zaraz wracam, nie przeszkadzać, itd., lub możesz się bawić z różnymi statusami dla każdego konta. Taka opcja się sprawdza, jeśli chcesz ustawić inny status dla każdego konta, natomiast sprawia sporo problemów, jeśli chce się zrobić coś w stylu: „ustaw status jednego konta na zajęty, a resztę na dostępny”.

Mam kilka kont, z których korzystam regularnie – IRC, Jabber (Google Talk i Jabber.org), AIM, oraz Yahoo! W zależności od tego, z kim się chcę skontaktować lub kto ma się ze mną skontaktować. Zazwyczaj mam konto IRC ustawione na dostępne, natomiast czasem chciałbym zmienić ten status dla wszystkich pozostałych kont. Kontrolowanie statusów w Pidginie nie sprawdza się w takim scenariuszu. Być może jakiś łaskawy programista zechce napisać wtyczkę, która pozwoli w łatwy sposób na zmianę statusu dla jednego konta.

W oknie preferencji Pidgina można ustawić, aby pamiętał on status dla wszystkich kont z ostatniego uruchomienia, bądź ustawić jeden status dla wszystkich kont przy starcie.

Finch

Oficjalne wydanie Pidgina 2.0 rozdziela projekt na trzy części: Biblioteka libpurple, która jest rdzeniem projektu, klienta GUI – Pidgin, oraz klienta Finch, który działa w trybie tekstowym. Poprzednia nazwa Fincha to Gaim-text.

Finch jest przydatny, jeśli chce się rozmawiać w okienkach tekstowych, zamiast w GUI. Nie daje jednak żadnych powodów, dla których można by go używać, zamiast klienta GTK+. Wkrótce jednak Finch powinien nieco zyskać na funkcjonalności, dzięki projektowi na Google Summer of Code. Planowana jest rozbudowa skrótów klawiszowych, dźwięki na zdarzenia, oraz dodanie opcji do listy kontaktów i usprawnienie logowania rozmów.

Jeśli masz zamiar używać Fincha, to zachęcam do odwiedzenia strony Using Finch, oraz do przeczytania strony manulala finch.

Wtyczki

Pidgin 2.0 posiada całe mnóstwo wtyczek, które rozszerzają możliwości programu. Można ustawić formatowanie dla wiadomości tekstowych, ukryć/połączyć/podzielić wiadomości dla pokojów rozmów, zastosować tryb „psychiczny”, aby wykrywać przychodzące wiadomości, oraz zrobić znacznie więcej.

W sumie, Pidgin posiada ponad 20 pluginów, które modyfikują lub dodają trochę funkcjonalności do klienta. Teraz, kiedy wydano Pidgina w wersji 2.0, mam nadzieję, że ilość wtyczek pisanych przez osoby trzecie będzie równie duża, jak w przypadku Firefoksa. Jednak wymagałoby to ustalenia sposobu, w jaki wtyczki są dystrybuowane.

Istnieje lista wtyczek na stronie wiki Pidgina, która zawiera te wtyczki, które nie są domyślnie dołączone do projektu. Jednak metoda ich instalacji nie jest przyjazna dla użytkownika. O ile dla części użytkowników instalacja ze źródeł nie stanowi większego problemu, to większość z nich pobiera już skompilowane oprogramowanie i instalacja ze źródeł nie jest dla nich najwygodniejszą metodą.

Pidgin 2.0 jest nieco bardziej dopracowany, ale nie jest wielkim skokiem w porównaniu do Gaima 2.0beta6, który jest dostarczany z Ubuntu, lub Gaima 2.0beta5, który jest dostarczany z Fedorą Core 6. Jeśli używasz Ubuntu lub innej dystrybucji, która posiada jedną z ostatnich wersji beta Gaima 2.0, to nie ma wielu powodów, dla których polecałbym dokonać aktualizacji do Pidgina. Podejrzewam, że teraz kiedy deweloperzy mają już za sobą niemiłą przygodę ze zmianą nazwy i z firmą AOL (pisaliśmy o tym też w Czytelni – przyp. tłum), to możemy się spodziewać gwałtowniejszego rozwoju tej aplikacji.